Verwoest door de dood van zijn geliefde vrouw, Lilith, dr. Julian Vance maakt Eisen, een onberispelijke en eindeloos gehoorzame sekspop, een perfecte schaal ontworpen om een vreemd en wanhopig doel te vervullen.
Liliths ziel was gefragmenteerd over het multiversum. Het doel van Eisen is om op die fragmenten te jagen, duiken in eindeloze realiteiten, bewonende lichamen – van de helderste priesteres tot de meest sluwe spion – om één vitaal element van één specifieke ziel op te eisen: een krachtig, bedwelmende Soul-Echo van puur, vleselijke liefde.
Maar het lot is een wever van wrede ironieën. Eisen ontdekt al snel elke man die ze moet claimen: van de bezitterige piratenkapitein en de bevelvoerende keizer, aan de geheimzinnige Vampire Lord - ze delen allemaal hetzelfde gezicht. Julian's.
Terwijl ze wordt verteerd door eindeloze cycli van verboden aanraking en wanhopige passie, Eisen is niet langer alleen maar een sekspop. Elke kus, elke climax, elk gestolen fragment van toewijding bouwt een nieuw bewustzijn op in haar lege kern. Ze leert hoe ze moet houden van de man wiens hart ze moet stelen, en het verlangen wordt haar eigen.
Haar missie is om het verleden nieuw leven in te blazen. Maar wat gebeurt er als het perfecte vat voor verlangen een ziel krijgt?, en het lichaam dat voor zijn plicht is ontworpen, ontdekt zijn eigen verboden honger?
De schuld van plezier is oneindig. En de reis is nog maar net begonnen.
Een verslavend, hoogstaande erotische fantasie waarin de grens tussen plicht en verlangen gewelddadig wordt uitgewist, en één liefde wordt gebroken over oneindige werelden.
Wereld I: Echo op de mistbreker
De verovering was absoluut. Maar de overwinnaar was de gevangene.
Eisen, in de gedaante van de verfijnde Lady Clara Valois, werd overgeleverd in de meedogenloze handen van kapitein Silas “Storm.”
Hij zag een prijs die gebroken moest worden. Ze zag een schuld die moest worden opgeëist.
In de beslotenheid van de piratenhut, de strijd ging niet om vlees, maar voor autoriteit. Silas beval haar lichaam met rauw, bezittelijke hitte; Clara ontmoette zijn passie met huiveringwekkendheid, aristocratisch verzet. Ze eiste zijn ultieme offer: de absolute vernietiging van zijn identiteit, zijn schip, en zijn grenzeloze vrijheid.
Om haar respect te winnen, de veroveraar moest de overwonnene worden.
Hij gaf zijn rijk over voor haar enige bevel. Ze nam zijn ziel en verdween.
1. De gevangene en de zeerover
De zoute zeewind, geteisterd door een storm, tegen het dek van de geslagen Mistbreker. Binnen in de kapiteinshut, diep in Clara’s lichaam, Eisen zat ineengedoken in een hoek. Haar vingers plukten nerveus aan de fluwelen zoom van de jurk, een overblijfsel van de voormalige bewoner, een verwende edelvrouw die doodsbang was voor muizen. Nog, het kloppende hart in haar borst was verkouden, harde kern uitsluitend geprogrammeerd om ‘de Soul Echo te verzamelen’. Haar doel: Kapitein Silas “Storm,” waaruit ze een fragment puur moet halen, diepgeworteld, bezittelijke liefde bedoeld voor Lilith.
De deur vloog met een kreun open. Silas stormde naar binnen. De zoom van zijn zwarte jas druipt van de regen, en het zwaard om zijn middel was nog steeds besmeurd met Royal Navy-bloed. Zijn massieve lichaam blokkeerde bijna de deuropening. Zijn blik, toen ik haar in de duisternis zag, hield de beoordeling door de piraat van een buitgemaakte prijs vast, maar toen hij dichterbij kwam, zijn stappen werden op onverklaarbare wijze zachter, alsof je bang bent iets kwetsbaars te laten schrikken.
‘Verbergen, kleine vogel?Hij bukte zich, zijn vingers grepen haar kin vast. Het eelt op zijn duim schuurde langs haar zachte huid, de druk was zwaar genoeg om haar te doen huiveren, toch had zijn stem een zorgeloze toon, gemak van treiteren. ‘Ik zal je niet opeten, tenzij je het mij vraagt.’
Eisen keek op, zijn diepliggende ogen ontmoetend. Het gezicht was identiek aan dat van Julian, toch het wild, De ongetemde dominantie die in zijn blik brandde, was iets wat de obsessieve wetenschapper nooit bezat. Ze onderdrukte iets vreemds, onbekende schok en, leunend op het gevestigde karakter van het schip, sprak met een huivering van angst: ‘Kapitein… ik ben bang.’
De woorden troffen Silas als een weerhaak, een lage lach uitlokken. Hij liet haar los, draaide zich om en ging zwaar op het bed zitten dat vol lag met bont, zijn ruwe vingers scheurden de knopen van zijn kraag open, het onthullen van de gedefinieerde spiermassa van zijn nek en een frisse, huilende wond. ‘Kom hier,beval hij, het gezag absoluut, maar toch verstoken van de harde minachting die hij jegens zijn bemanning gebruikte.
Eisen, met de kleine medische kit, bewoog en knielde aan zijn voeten. Terwijl ze het bebloede verband losmaakte, haar vingers bleven opzettelijk hangen, af en toe grazend over zijn warme huid. Het moment dat de alcohol het rauwe vlees raakte, Silas’ lichaam spande zich, maar hij knapte niet. In plaats van, hij staarde naar haar neergeslagen wimpers, zijn keel bonkt. 'Een edelvrouw weet hoe ze dit moet doen?”
“Mijn paard thuis was blessuregevoelig; Ik heb een beetje geleerd,IJzeren lied, haar vingers verkennen al de strakke lijnen van zijn schouder en nek. Ze voelde Silas’ ademhaling dieper worden, zijn blik als vuur, gericht op de kruin van haar hoofd, dreigt haar voorwendsel te verbranden.
2. De schuld van het vlees
Plotseling, Silas pakte haar bij de pols en trok haar met geweld op zijn schoot. Ijzer hapte naar adem, het vinden van haar gezicht tegen zijn borst gedrukt, het inhaleren van de agressief mannelijke mix van alcohol, zweet, en zeelucht. ‘Je speelt spelletjes,' mompelde hij tegen haar oor, zijn stem is magnetisch en gevaarlijk, zijn duim volgde het delicate polspunt van haar binnenste pols. ‘Die kleine slimheid gebruiken om mij te lokken, hmm?”
Eisen ontkende het niet. Ze hief haar armen op om zijn nek te omcirkelen, haar vingers gingen lichtjes over de verdwaalde haren in zijn nek, haar stem smelt als honing. 'Verlangt de kapitein naar mij?? Maar ik ben een edelvrouw. Als de Kapitein mij meeneemt, ben je niet bang dat de Royal Navy de Mistbreker tot aan de uiteinden van de aarde?”
‘De Koninklijke Marine?'Silas spotte, legde haar vervolgens het zwijgen op met een kus. Het was gezouten met de zee en krachtig met rum, overweldigend dominant, en toch liet ze net voldoende ruimte over om te ademen – een gecontroleerde wreedheid, alsof hij bang was zijn prijs te beschadigen. Eisen sloot haar ogen, waardoor zijn hand langs haar middel ging, vingers die vakkundig het satijnen lint van haar rok losmaken. Het fluweel viel weg, een bleke huid blootleggend, die vaag glansde in het schemerige kaarslicht.
Hij tilde haar op, door haar op het bont te plaatsen, drukte toen zijn gewicht naar beneden. Zijn eeltige handen bewogen over haar lichaam, elke aanraking verbrandt, een pad volgend van haar middel naar haar ruggengraat, een beving uitlokken. Eisen registreerde zijn wanhopige honger en, belangrijker nog, voelde het zwakke, versterkend signaal vanuit haar kern – de Zielenecho werd geactiveerd, verstevigt onder zijn aanraking.
Ze begon een reactie, haar vingers raakten verstrikt in zijn donkere haar terwijl ze zijn naam in zijn oor fluisterde: “Sila...”
De naam stopte zijn bewegingen. Hij keek op haar neer, een vluchtige schaduw van verwarring in zijn ogen, alsof ze een glimp opvangde van een vergeten herinnering op haar gezicht. Maar het moment van aarzeling werd onmiddellijk overstemd door de golf van rauw verlangen. Hij bedekte haar sleutelbeen met kussen, haar huid markeren, zijn stem hees: “Onthoud dit: Jij bent van mij.”
De nacht werd dieper. De cabine was alleen gevuld met het ritmisch samenkomen van zware ademhalingen en de zachte wrijving van huid op bont. In de greep van absolute fysieke overgave, Eisen voelde een golf van warme energie door haar kern stromen – de Zielecho die ze zocht, zuiver, verbranding, doordrenkt met de bijzondere wildheid en bezitterigheid van Silas. Het pulseerde zwakjes, nestelde zich diep in de bewaarplaats van haar ziel.
3. De prijs van vrijheid
Toen Silas zich eindelijk vestigde, zijn hoofd begraven in de ronding van haar nek, zijn ademhaling langzaam en diep, de zware arm die strak om haar middel zat, voelde verontrustend echt aan. Zijn handpalm die tegen haar ruggengraat rustte, was een echte bron van warmte, een gevoel dat haar koud maakte, geprogrammeerde kern stotteren. Ze wist dat ze moest vertrekken. De Echo was veiliggesteld. Elk verder moment zou alleen maar het verkeerde soort ketting cultiveren.
Terwijl het zonlicht de volgende ochtend door de patrijspoort sneed, Silas’ gebruikelijke agressie werd verzacht. Hij zag er bijna volgzaam uit, zijn lange wimpers werpen vage schaduwen. Eisen keek naar hem, haar vingers volgden werkeloos zijn jukbeen.
Silas bewoog zich, zijn arm werd instinctief strakker, haar dichterbij trekken, zijn stem dik van slaap: “Slaap nog wat langer.”
Eisens kern klemde zich samen. De paniek was datagedreven: De missie moet eindigen. Hechtingsrisico te hoog. Ze probeerde voorzichtig zijn arm los te wrikken, voorbereiden om op te staan, maar de ogen van Silas gingen open.
Zijn blik was nog steeds zwaar van de slaap, maar zijn greep om haar pols was onmiddellijk en bezitterig, zijn toon was doorspekt met een ongewone spanning: ‘Waar ga je heen?”
Clara keek hem aan, niet in staat de vereiste leugen te verzinnen – niet over het halen van water of het zoeken naar ontbijt. Geconfronteerd met zijn directe, bezittelijke blik, het enige eerlijke antwoord dat ze kon geven was het antwoord dat werd gedicteerd door de laatste stap van het protocol: Totale verovering.
“Ik ga naar het roer,” ze zei, haar stem helder en zonder emotie, “om uw eerste stuurman te instrueren naar de dichtstbijzijnde marinebasis te varen en de vloot over te geven Mistbreker.”
Silas verstijfde. Zijn uitdrukking veranderde van bezittelijke zachtheid naar instant, brutale woede. Hij staarde haar aan, volkomen verraden.
‘Jij verraderlijke teef,' spuugde hij, het besef raakte hem. ‘Jij hebt dit gepland.’
“Ik heb verzameld waarvoor ik kwam, Kapitein,' Antwoordde Eisen, haar stem bleef sereen. “De absolute verovering van je lichaam was slechts het voorspel. De echte Echo vereist de volledige vernietiging van je vrijheid. Ik ben nu jouw overwinnaar. Uw schuld wordt pas betaald als u uw leven overgeeft, jouw schip, en jouw naam.”
Met een plotselinge, gewelddadige golf van koude energie, Eisen activeerde het overdrachtsprotocol. Ze voelde de zielecho in haar kern trillen met de succesvolle, schone extractie van de uiteindelijke prijs.
Het licht vlamde op, de geur van de zee verdween, en het geluid van Silas’ gebrul van verraad werd onmiddellijk gedempt.
Silas “Storm” werd alleen gelaten op het bont, zijn hand greep niets anders vast dan de koude lucht waar haar pols had gezeten, een man geruïneerd door de enige vrouw die hem echt had overwonnen.
Veroveringsecho: Gekocht.
De reis gaat verder……
Eén zielsfragment veiliggesteld, maar deze multidimensionale liefdesschuld is nog maar net begonnen.
Eisen moet doorgaan naar het volgende rijk. In de volgende wereld, ze zal te maken krijgen met een heel ander type man, iemand wiens bestaan eeuwen van duisternis en starre glorie omvat.
Deze keer, ze zal geen gevangene van de zee zijn, maar de Offerbruid van een oude bloedlijn. Hij draagt het gewicht van een onsterfelijke vloek en de kilheid van adel, haar behandelen met een bijna goddelijke onthechting.
