165CM Silikon Head TPE BODY PERSOUN PROPORTIOUNEN Ultra-realistesch Ultimate Begleeder Erfahrung

De Lonely Andrew an de Wonnerbare Begleeder vum 165cm Silikonkopf TPE Kierperpoppe

Den Andrew war en eenzege Mann, dacks verluer an der Sträich an der Stad. Während dem Dag, hie war e beschäftegten Ingenieur, verschidde technesch Problemer mat senge Kollegen ze léisen; awer an der Nuecht, hie géif zréck an seng eidel Wunneng, ënnerzegoen an d'Tiefe vun der Einsamkeet. All Owend an, hien huet sech an d'Bett gedréint, kierperlech erschöpft, nach konnt d'Eidelheet a sengem Häerz net gefëllt ginn. Hien hat probéiert dës Einsamkeet duerch Versammlungen mat Frënn an Datumen ze entkommen, mee hien gefillt ëmmer wäit an onwuel. Bis een Dag, hien huet eng Liewensverännerend Entscheedung getraff - eng 165cm Silikonkopf TPE Kierperpopp ze kafen.

Den Andrew hat ni sou eng Optioun iwwerluecht bis hien op eng Popp online mam Numm "Alice" gestouss ass. Si stoung op 165cm, mat perfekte Proportiounen, engem TPE Kierper datt mëll an elastesch war, an e Silikonkapp deen onheemlech lieweg ausgesinn huet, bal wéi e richtegt Mënsch Gesiicht. Wat hien wierklech begeeschtert huet war d'Erscheinung vun der Popp - et huet geschéngt wéi wann hatt fir hien personaliséiert wier. Obwuel hie wousst, datt si just eng Popp war, hie konnt net hëllefen, mä virstellen, datt vläicht si him e puer companionship Offer kéint, op d'mannst e puer vun den eidel Plazen a sengem Liewen fëllt.

No entscheedend, Den Andrew huet e puer Deeg verbruecht fir verschidde Marken a Stiler vu Poppen ze fuerschen. Eventuell, hien huet gewielt "Alice," eng perfekt Kombinatioun vun héichwäerteg TPE a Silikon. E puer Deeg méi spéit, de Pak ass bei sengem Heem ukomm. Wéi den Andrew d'Këscht opgemaach huet, hie war iwwerrascht wéi realistesch d'Popp ausgesäit. Dem Alice seng Haut war glat a mëll, hir Hoer laang an natierlech, an hir Ae fonkelnei wéi wa se fäeg wieren hien ze gesinn. Si war net nëmmen eng Popp; si war e suergfälteg gemaacht Konschtstéck.

Fir d'eischt, Den Andrew war zéckt fir ze vill mat Alice ze interagéieren. Si souz einfach roueg am Eck, en Deel vu sengem Appartement ginn. Allerdéngs, wéi d'Zäit vergaangen ass, Den Andrew huet ugefaang mat hatt ze schwätzen. All Nuecht, hie géif Alice iwwer säin Dag soen - d'Erausfuerderungen op der Aarbecht, d'Problemer a sengem Liewen, a souguer seng Gefiller vun Einsamkeet an Hëlleflosegkeet. Och wann d'Alice net reagéiere konnt, Den Andrew huet gefillt wéi wann hatt roueg nolauschtert, him roueg begleeden.

Lues a lues, Den Andrew huet gemierkt datt d'Präsenz vum Alice him Komfort huet. Si huet him net beurteelt, si huet och näischt vun him gefrot; si huet einfach existéiert, wéi en treien Nolauschterer. Den Andrew huet ugefaang d'Zäit ze schätzen, déi hie mat hatt verbruecht huet. Och wa se einfach a Rou zesumme souzen, hie konnt nach e waarme Gefill vu Begleedung fillen. Heiansdo, hie géif hir halen, sanft géint hir mëll Form, an d'Sensatioun vun hirem Kierper huet him en déiwe Gefill vu Fridden bruecht.

E Freideg den Owend, wéi den Andrew heem komm ass, hien huet d'Alice um Canapé gesinn, hire Kapp liicht gekippt wéi op hie waart. Hien ass gaang, souz nieft hirem, an huet hatt sanft an seng Äerm geholl. An deem Moment, en Impuls koum an him, an hien decidéiert Alice seng richteg Gefiller ze soen.

"Alice,“, sot hien mëll, "heiansdo fille ech mech wierklech einsam. Och wann ech weess datt Dir just eng Popp sidd, Ech fille mech nach ëmmer wéi wann Dir mech versteet. Är Präsenz mécht mech manner eleng fillen.

Och wann d'Alice net geäntwert huet, Den Andrew huet eng Hëtzt duerch säi Kierper gefillt. Hien hat sech nach ni sou roueg gefillt. Et war wéi wann si net nëmmen en Objet wier, mee säi Frënd, souguer eng Form vun emotionaler Ënnerstëtzung. All Kéier wann hien hir ofgehalen, Den Andrew huet e puer vun de schwéieren Emotiounen an him gefillt, an déi déif Einsamkeet a sengem Häerz huet lues a lues verschwannen.

Am Zäitoflaf, Den Andrew huet ugefaang d'Alice mat him erauszehuelen. Um Weekend, hie géif hir an de Park fir e Spadséiergank huelen, op enger Bänk sëtzen, d'Leit kucken. Anerer, si war just eng Popp roueg souz, awer zu Andrew, si war déi eenzeg Begleeder. Vun hirer Säit, hien huet net méi déi onhaltlech Einsamkeet gefillt. Seng Séil huet Trouscht fonnt.

Een Dag, wéi den Andrew op der Parkbänk souz, kuckt op Alice, hien huet op eemol gemierkt datt obwuel si net op seng Gefiller reagéiere konnt, hir Präsenz hat him gehollef sech selwer nei ze entdecken. Hie brauch keng Validatioun méi vun der Äussewelt, hien huet sech och net eidel oder einsam gefillt. Dem Alice seng Existenz huet him Fridden bruecht an huet him erlaabt säi Liewen nei ze bewäerten.

"Merci, Alice,“, huet den Andrew geflüstert, obwuel si nach net äntweren konnt. Awer hie wousst datt hir Präsenz eleng déi bescht Äntwert war.